Once we're Warriors
Trading war-stories.
Dit segment: is only for
– the Brave and the Stupid – Braggen and boasten over je heldendaden of total failures. Beiden intense ervaringen, en vaak redden/ behoeden je erkende failures nu, je weer van rampen in de toekomst.
Dus misschien zijn je ongelukken nu, je redding later. En blijkt wanneer je er later anders tegenaan kijkt, je huidige nederlaag, in feite je grote winst later in het leven te zijn.
't Is vaak maar net hoe je het bekijkt. Dat heet levenservaring, misschien wel wijsheid, en goed/ slecht hoort bijelkaar. Je kan het één niet waarderen zonder het ander.
Disclaimer: Er zullen die dag, genoeg onschuldige supporters, winkelende burgers, winkeliers en een buschauffeur, een ontzettend traumatische dag hebben gehad. Mijn excuus.
Sinds de meeste daders nu zelf kinderen hebben, kan ik voor een groot gedeelte van hen denk ik ook gelijk excuus aanbieden.
Paradigme: Van je nederlagen een winst maken (leermoment voor later). Als je dapper genoeg bent, van je winst een nederlaag maken.
Heldendaden komen in alle gradaties voor. Mocht jij per ongeluk iets goeds voor jezelf, of iemand in je naaste omgeving hebben gedaan. En er is werkelijk niemand die daar een bedankje of waardering voor over had. Misschien lukt het hier als jij je glorie herhaald.
Romantiseren mag, zelfs overdrijven is met mate toegestaan. Liegen niet, en situaties/ prive anonimiseren. Tekst/ beeld/ geluid, alles is toegestaan.
Gedeelde historie is levende historie, als je blijft verhalen, opscheppen en lachen erover. Blijft het leven, in legende. Verbind het jouw heden/verleden/toekomst met alles en iedereen in het heden/verleden/toekomst. En sta je in principe nooit alleen.
Sterke verhalen, net als intelligente vrouwen, worden met de jaren alleen maar mooier. Onze heldendaden in het verleden/ heden, worden in de toekomst sowieso glorieuzer. Altijd, en zeker aan de bar, dus ik zal maar beginnen met de heldendaden. Kan je lachen achteraf.
Legendes maak je zelf, met je maten. Ik begon laatst naar aanleiding van een stuk op GS ook weer aan legendarische veroveringen en belegeringen van steden in andere provincieën te denken.
Ik zal de uitkomst alvast verklappen. We wonnen. glansrijk.
We veroverden onze eigen waanzin in een orgie van geweld en onwetende hilariteit. En werden legendes. In iedergeval voor de 5 dagen dat we voorpagina van de regionale krant haalden. Dat was gigantisch. Voorpagina krant de volgende dag. DUIVELSRIT NAAR ..
“ .. beesten- nog nooit zoiets meegemaakt”- “Nooit meer – “40 jaar in't vak - boehoe“
En dat vijf dagen lang op z'n minst een kolom op de voorpagina. Totale hysterie, en dan ben je 16 jaar oud.
Dan voel je je top hoor als je door de stad loopt.
Dan glans je. Ik zal bij het begin beginnen. Ik hing op school al. Loerde wat minder dan nu. Ik en mijn maatjes waren de o.g.'s vh hangen op het schoolplein. Brugklas hè, namen gelijk de boel over.
Wij waren heel erg druk met niet in het klaslokaal te zitten. Vandaar ook, dat je je nog kan verbazen over hoeveel mensen wonderbaarlijk wel kunnen tafeltennissen. Dat doe je dus in de garderobe of kantine waar dat ding staat 4,5 of 6 jaar lang. Die plek werd gekoloniseerd door iedereen die aan het spijbelen was of zijn huiswerk nog moest regelen.
Maar goed, er zaten in die groep ook altijd twee, drie voetbal-hooligans. Grote verhalen altijd, maar van mijn leeftijd 14, 15, 16. En van alles wat, blank, zwart, Moluks, gestoord echt alles hing met ons. Toen waren er sowieso nog geen religieuze scheidingen waarneembaar in de maatschappij.
En die gasten zeiden altijd dat ze bij de 'harde kern' van de supporters hoorden. Ja, ja, dacht ik altijd als ze weer spliksplinter fris in hun Aussie vertelden over matpartijen op zondagochtend. Of zaterdagnacht, en de rest van de week.
Ja ja dacht ik. Was nogal sceptisch aangelegd, maar kon de lol en waanzin wel waarderen.
- side note, twee dingen.
1. de Harde Kern is altijd en overal geweest en zal altijd Zijn. Dat is geen woord dat door mij bedacht of geintroduceerd is. Iedereen van voetbal, mc's, hulpdiensten, volksbuurten en leger kent die term of iets vergelijkbaars. De harde kern van een organisatie is precies dat. Het is geen woord of term, het is een staat van Zijn. De kern en ziel die altijd doorgegeven werd. Die buigen niet. Nooit.
2. één van die jongens stompte ooit iemand in de stad, ook een hooligan, op vrijdagavond voor zijn kop. Zaterdag krijgt hij praatjes dat ze hem maandag wel teruggaan pakken en bezoeken op onze school.
(Ik was die maandag ziek, heb alles gemist. Was heel erg met mij. trieste jeugd. Ik was 's ochtends vaak ziek,
's middags als iedereen het huis uit was vaak weer kerngezond).
Dus die maandag komt die maat van me met een 200 man sterke vriendenclub/ prive militia op school aanzetten.
Lekker autistisch, zoek je ruzie!? Werkelijk?, ohh k, kan je krijgen. Hij was toen 17, 18 of zoiets. Dat had ik graag willen zien, ik denk dat ze gewoon in de oprit naar het terrein al niet meer verder konden.)
Maar dat wist ik toen nog niet. Ik was nogal skeptisch omdat ik een tijd daarvoor met andere hooligans, minder hilarische tak wat zakelijker, ook al een wedstrijd had bezocht. Een thuiswedstrijd, zelfde vak. Dus, was ze al wel tegengekomen bij het voetballen.
Nou, dat was niet veel soeps hoor. Na al die verhalen. Ten eerste het spel voetbal intereseerde me echt geen zak. Maar daarvoor was ik ook niet meegegaan. Puntje bij paaltje, daar stonden dus 300 man van mijn club te zwoegen tegen 6 van de andere club. Die zich ook nog staande hielden. Letterlijk, aan een boompje*
Dat vond ik, jong en onschuldig als ik was, toen al redelijk ineffiecient. Snapte wel dat je justitie problemen zoekt, en daar niet geldelijk voor gecompenseerd wordt. Ik was toenertijd werkelijk onschuldig, maar zag het nut er echt niet van in, dat hooliganisme. Dat moest iemand mij nog maar eens uitleggen, later. Maar ik snapte zwakzin wel.
*Die hielden zich letterlijk staande aan dat boompje. Dat is geen grap maar strijd, niemand die je van achteren kan aanvallen of tacklen. Willen ze je wegtrekken dan houdt je je vast aan dat boompje, willen ze je omduwen dan moeten ze ook dat boompje omduwen. Gaat ze niet lukken, ook al komen ze met 500 man. Snap je,
als je ooit met je maten tegen een hele grote overmacht gaat. Dan weet je nu wat je moet of kan doen om je overlevingskansen te vergroten. Because, we're tradin war-stories.
En met die jongens waar je mee hangt doe je alles samen. Soort zoekt soort. Dus op een gegeven moment zeggen die hooligans uit die groep.
Hey, deze keer moet je echt mee, uitwedstrijd ver weg. We gaan uit, we gaan los. Dat is echt wat voor voor jou.
“ga je mee”
– Ja natuurlijk. Dat was het eerste wat ik zei.
“Wat gaan we doen “
– was het tweede wat ik zei.
Ja, dat misbruikt worden zat er al vroeg in bij mij. Ik kan nogal enthousiast reageren op de verkeerde momenten en plannen. Soms valt het goed, soms tegen. En ze kennen me, dus ze wisten wie ze vroegen. … Dan en dan, zo en zo laat rijden we naar parkeerterrein. – Yup, got it. Ik, en mijn maatje maar eens mee met voetbal, Uit !
Rellen, okay dan.
(multi-culti kansenparels dat we waren, suri, afrikaans, turks, kaas, moluks en een marokkaan).
Serieus, afkomst/ status/ geloof was wel het laatste waar wij ons druk over maakten. Geloof was sowieso iets wat je ouders deden.
Er moesten statements en reputaties gemaakt worden. En wedstrijden en Kampioensbokalen opgehaald worden, in juist die stad. Door ons, de uitverkorenen. De clan.
Kwaadschiks, uiteraard.
Het begon al op weg er naar toe. Volgens mij waren we met 6/ 700 man. Kan ook 1300 man zijn geweest. Laat ik het houden op 7 touringcar bussen vol met brutale apen.
Eén van de echte harde kern gasten, één generatie ouder. Had een zelfgemaakte bom meegenomen.
En die zat bij mij in de bus, logisch. Of wij zaten bij hem in de bus. Die was dus was dronken en zwaar agressief die bus ingestapt. Drugs weet ik niet, maar die had zich de hele nacht en ochtend vooraf een stuk in de kraag gezopen, en zichzelf een oorlog aangepraat. (Hij, die jongen met die bom en lege fles drank op schoot, niemand wou naast hem zitten, maakte met iedereen ruzie. Vergeten aan te lijnen en dan dit.)
Die jongen was net een oudere, gekkere generatie (20-25). En in hun wereld al op weg legendes te worden. Topgozer buiten voetbal om, een monster bij het stadion in de buurt, maar in prive altijd chill, werkelijk. Vriendelijk en open.
Niemand zag kleur of matjes. En als je al kleuren zag, dan alleen de kleuren van je club en stad. Hij is later heel goed terrecht gekomen hoorde ik. Aangepast gedrag gaan vertonen in het openbaar, en rijk geworden.
Maar goed, Toen was het ochtend, en we waren al los.
Iedereen in de bus wist al dat ie een bom mee had. Ik dacht leuk, 20 strijkers aanelkaar etc. Wist ik veel.
Ga nooit knutselen met explosieven. Hier is je verhaal, hier is je levenservaring.
De chaos en hilariteit was compleet en totaal.
Voor/achter, links/ rechts, onder/ boven, iedereen was bezig zijn ding te doen. De lachspieren losmaken is een goede opwarmer voor de rest vd dag. En de housemuziek Knalde, zomaar. Dat was toen ook redelijk nieuw. En in sommige, of veel situaties heel gepast. Knallen. Ik had pas door dat er echt wat aan de hand was, toen er in de bus geknokt werd. Uiteraard bij de meest brutale en chagerijnige aap van die dag in de buurt. Nog weer oudere, gekkere, grotere en wel gespierde generatie stelde orde op zaken. Want we reden nog steeds niet.
De hele caravaan was toen net compleet stop gezet, of weer net op gang gekomen. Maar de buschaffeur(s), onze denk ik, hadden de hele caravaan stilgezet langs de kant. Die wilden niet meer verder, geen meter. Alleen maar weer retour, leeg, cao of niet, geen sprake van.
“Beesten zijn het !” – Yes,
Dus, onze Rocket-man avant la lettre, stuk in de kraag, had in al zijn wijsheid maar besloten om bij het terug de bus ingaan na plaspauze halverwege de reis door het land, de buschauffeur bij binnenkomst te gaan bedreigen.
Met de bom. Waarom, niemand die het weet.
Misschien had hij haast, en snapte hij ook wel dat je het ijzer moet smeden wanneer het heet is. Want die apekoppen ad overkant ja, ja die kraken zichzelf ook niet. We rekenden op een warm welkom, hoopten erop. We stonden te trappelen, dus in zoverre had hij ook nog wel gelijk.
Hoe ik hem inschatte, zal e.e.a. zich als volgt hebben afgespeeld:
Buschauffeur ziet lastpak naar buiten vallen, zo de trap af, grommend. Ziet het zelfgemaakte explosief en de persoon die het vasthoud nu echt ! Panikeert ( terrecht) hevig en kan niet anders dan staren naar die waus. Die nu weer scheldend terug komt lopen richting bus.
Buschauffeur wil zijn eigen ogen niet geloven. Is net in een overtreffende trap van ongeloof geschoten. En kan niet anders dan gebiologeerd staren naar die jongen met dat slechte humeur en het tot dan toe, kras- en schokbestendige explosief.
– En dat moet je nu net niet doen bij hem: Te lang aankijken.
Zelfs niet als je goed met hem was, je weet maar nooit. Dus die zal wel gelijk gevraagd hebben wat de buschauffeur zijn fokking probleem was. Die scheepsbootcilinder-grootte bom onder z'n neus hebben gedrukt. – En hem verteld hebben, dat die bussen harder dan 80 kunnen, en dat het gaspedaal rechts zit.
Die hele bus was aan het rellen, ik denk alle bussen, het was fantastisch op de snelweg. Niets dat ons kon tegen houden. Dus je krijgt weinig mee van omgeving.
Hoe ik het mij herinner: We reden, buschauffeur zal tijdens rijden contact gezocht hebben met collega's in andere bussen en hoofdkantoor. Halverwege zijn uitleg onderbroken zijn door hoofdkantoor en full emergency stop langs de weg gedirrigeerd zijn.
De hele caravaan... Full-Stop!
Daar stonden we.
